Op weg naar de Zuidpool

Het reisgezelschap dat Marjo voor WereldContact begeleidt op weg naar Adelijk Antartica is geland op de luchthaven van Buenos Aires, maar heeft inmiddels de broeierige hoofdstad van Argentinië ook weer verlaten.

Na drie uur vliegen vanaf Buenos Aires wordt in El Calafate de gelegenheid genomen om te acclimatiseren. Het is even aanpassen; de drukte en de aangename temperatuur van de 'stad van de gunstige winden' maakt plaats voor een koele bries, om niet te zeggen flinke koude valwinden, die de bomen naar één kant uit laten groeien. In het rustige en gemoedelijke stadje is het 15 graden kouder dan in Buenos Aires, het ligt op 50 graden zuiderbreedte.

El Calafate ligt in de provincie Santa Cruz in het Argentijnse departement Lago Argentino aan de zuidelijke oever van het Argentinomeer. Sinds de aanleg van een moderne luchthaven kent het toerisme en daardoor het bevolkingsaantal een spectaculaire groei. Het is een uitvalsbasis voor dagtochtjes naar de imposante gletsjers in het Nationaal park Los Glaciares in Patagonië.

De indruk die de immense ijsrivieren maken is verpletterend. Constant kreunende en krakende ijsmuren van soms wel 80 meter hoog en 800 meter breed - dat is acht voetbalvelden naast elkaar! - schuren over de aardbodem en schuiven onmerkbaar traag bergafwaarts. Brokstukken ijs met afmetingen van halve flatgebouwen breken af en vallen onder donderend geraas naar beneden. Het gezelschap vaart met een speciaal bootje tot zo'n 200 meter voor de bevroren ijsmuur . Er klinkt gekraak en met een luide plons verdwijnen er ijspilaren in het vrieskoude meer.

De natuur is overweldigend die elke menselijke maat te boven gaat. De ongekende afmetingen van de ijsmassa's relativeren alle menselijke vermogens en versterken het gevoel van kwetsbaarheid en kleinheid. Hoog in de ijle lucht zweven een vijftal majestueuze condors door een strak diepblauw decor. Met hun grootste spanwijdte van alle vogels ter wereld lijken het 'vliegende deuren'. Het zijn aaseters, net als de caracara's. Deze laatste zijn ook roofvogels, maar dan ongeveer ter grootte van onze buizerd en hoger op de poten. Een caracara scharrelt zijn kostje veelal op de grond bij elkaar door zich bijvoorbeeld te goed te doen aan een doodgereden konijn.

Tijdens een wandeling door een natuurreservaat net buiten El Calafate worden de stramme benen gestrekt. Hier gonst het van jong en nieuw leven. De bruinkleurige jonge Chileense flamingo's lopen afgezonderd van de volwassen vogels door de wetlands. Verder worden er zwarthals zwanen, coscaroba zwanen, rudy ducks en nog vele andere inheemse eenden, ganzen en hoendersoorten gespot.
De Chileense flamingo is vrij klein. Het is de meest algemene flamingo in Zuid-Amerika. Hij komt voor bij de bergmeren in de Andes. De groepen bestaan uit enkele exemplaren tot soms tienduizenden. De Chileense flamingo heeft, net als de meeste andere flamingo's, rode poten en onderscheidt zich daarmee van de Andesflamingo die geelachtige poten heeft.

Het Argentinomeer of zoals de Argentijnen zeggen het Lago Argentina, is het grootste meer van Argentinië en staat voor de volgende dag op het programma van de Zuidpoolreizigers.

Het meer is gelegen in het Nationaal park Los Glaciares. Het wordt gevoed door het smeltwater van de talrijke gletsjers die zich aan de oostkant van het Andesgebergte bevinden, waaronder de Perito Morenogletsjer, de Upsalagletsjer en de Spegazzinigletsjer. Het meer stroomt verder oostwaarts via de Santa Cruz rivier, die na een groot aantal kilometers uiteindelijk uitmondt in de Atlantische Oceaan bij de stad Puerto Santa Cruz.

De weg naar de Upsalagletsjer is fascinerend en betoverend. Het natuurverschijnsel zelf is onbeschrijfelijk. In het meer drijven ijsschotsen, waarbij alleen het puntje van de spreekwoordelijke ijsberg zichtbaar is.

De hoeveelheden (zoet)water die in de ijsrivieren opgeslagen worden zijn onvoorstelbaar. Gletsjers schijnen bijna 90% van alle water op aarde te bevatten. De enorme afmetingen van de ijsmuren worden pas duidelijk naarmate de afstand er naar toe geringer wordt. Het is verpletterend stil en koel. Langzaamaan doemen ijszuilen, hoger dan de hoogste flatgebouwen, die je je kunt voorstellen, op. In een tijdsbestek van 2 tot 3 maanden kunnen deze ijspaleizen, afhankelijk van wind en zon volledig gesmolten zijn. Hier in de 'bevroren water-kraamkamers' van de wereld wordt de dorst van de aarde gelest. De elementen lijken in mysterieuze stilte een magisch spel te spelen, waarin kristalhelder licht met ijs samensmelt in de geboorte van het water. Het is een adembenemend schouwspel met een onvoorstelbare caleidoscoop van kleuren, die in de loop van de dag met de stand van de zon per moment wisselen.

Foto Wikimedia

En dan .... wordt gezegd ..... moet het mooiste nog komen ......

De overige foto's zijn van Thomas en Loes tijdens hun reis door Zuid Amerika in 2010
.